Pedagogiczny Start

  Ostatnio miałam okazję odwiedzić jedno z najbardziej znanych miejsc na mapie edukacyjnej Polski – ZOO we Wrocławiu. To miejsce przyciąga tysiące turystów rocznie, ale moim zdaniem – jeszcze bardziej niż atrakcją turystyczną – jest doskonałym środowiskiem do wspierania rozwoju dzieci. Jako studentka pedagogiki przedszkolnej i wczesnoszkolnej spojrzałam na to miejsce nie tylko oczami miłośniczki przyrody, ale też przyszłej nauczycielki. Już od pierwszych chwil zachwyciło mnie, jak starannie zaprojektowana jest przestrzeń wrocławskiego ogrodu zoologicznego – nie tylko z myślą o zwierzętach, ale też o odwiedzających. Nowoczesne wybiegi, bogactwo gatunków, edukacyjne tablice, multimedialne wystawy i oczywiście Afrykarium – to wszystko tworzy niezwykłą przestrzeń do nauki poprzez doświadczenie. Dlaczego ZOO to świetne miejsce dla edukacji małego dziecka? W codziennej pracy pedagogicznej ogromną wagę przywiązuje się do nauczania polisensorycznego, czyli takiego, które angażuje wiel...

  Kiedy cofniemy się do roku 1965, świat wyglądał zupełnie inaczej. Naukowcy zaczynali dopiero dostrzegać subtelne sygnały, że z klimatem dzieje się coś niepokojącego. Lata 60. i 70. XX wieku to czas, gdy emisje dwutlenku węgla zaczynały rosnąć lawinowo, ale świadomość społeczna na temat globalnego ocieplenia była znikoma. Zmiany zachodziły powoli – lodowce zaczęły się cofać, ale nie traktowano tego jako ostrzeżenia, raczej jako ciekawostkę naukową. 1965–1995: Narodziny ostrzeżenia Przez trzy dekady świat zaczął otrzymywać pierwsze sygnały alarmowe. Coraz więcej badań potwierdzało, że działalność człowieka – głównie spalanie paliw kopalnych – wpływa na atmosferę. Temperatury rosły, choć nie wszyscy chcieli to przyznać. Pojawiały się anomalie pogodowe: dłuższe susze, częstsze fale upałów, nieregularne opady. W tym czasie średnia temperatura powierzchni Ziemi zaczęła systematycznie rosnąć. Było to zaledwie kilka dziesiątych stopnia, ale klimat to delikatny układ – nawet niewi...

  Studia na kierunku pedagogika przedszkolna i wczesnoszkolna nieustannie przypominają mi, jak ważne jest łączenie teorii z praktyką. Dzięki naszej Pani doktor, która nie tylko przekazuje nam wiedzę, ale także inspiruje do działania, mieliśmy okazję odwiedzić Kortosferę – Centrum Popularyzacji Nauki i Innowacji Uniwersytetu Warmińsko-Mazurskiego w Olsztynie. Kortosfera to interaktywna przestrzeń edukacyjna, która zachwyca zarówno dzieci, jak i dorosłych. Na pięciu kondygnacjach budynku znajduje się 140 eksponatów podzielonych na tematyczne strefy, takie jak „Podziemne Królestwo”, „Sieję, więc jestem”, „Człowiek – istota jedząca”, „Jak wyżywić przyszłość” oraz „Młodzi odkrywcy kosmosu”. Każda z nich oferuje unikalne doświadczenia, które angażują zmysły i pobudzają ciekawość. Szczególnie zapadło mi w pamięć Laboratorium Wysokich Energii, gdzie mogliśmy obserwować działanie Cewki Tesli i generatora Van de Graaffa. Te doświadczenia nie tylko bawią, ale przede wszystkim uczą poprzez...

  Jednym z piękniejszych aspektów studiowania pedagogiki przedszkolnej i wczesnoszkolnej jest to, że teoria bardzo często spotyka się z praktyką. Tak było również ostatnio – dzięki naszej Pani doktor, która nie tylko przekazuje nam wiedzę z zakresu edukacji przyrodniczej, ale także dba o to, byśmy mogli tej przyrody doświadczać osobiście. To właśnie z Jej inicjatywy odwiedziliśmy Muzeum Przyrody w Olsztynie – miejsce, które zdecydowanie zasługuje na więcej uwagi. Samo muzeum mieści się w pięknym, zabytkowym pałacyku przy ul. Metalowej 8. Już sam budynek ma w sobie coś wyjątkowego – klimat, który zachęca do odkrywania tajemnic natury. Wewnątrz czekała na nas ogromna ilość eksponatów – ptaki, ssaki, owady, ryby – wszystko to, co tworzy ekosystem Warmii i Mazur. Największe wrażenie zrobiły na mnie realistyczne dioramy przedstawiające zwierzęta w ich naturalnym środowisku – dzięki temu nie tylko widzimy danego ptaka czy ssaka, ale też możemy wyobrazić sobie, jak wygląda jego życie na...

  Studiując pedagogikę przedszkolną i wczesnoszkolną, coraz częściej łapię się na tym, że myślami wracam do własnego dzieciństwa. To ciekawe, jak wiele wspomnień – szczególnie tych związanych z przyrodą – powraca podczas nauki i pracy z dziećmi. Jednym z najmilszych obrazów, który mam przed oczami, są motyle. Od zawsze mnie zachwycały. Ich kolorowe, delikatne skrzydła, lekki lot i różnorodność sprawiały, że mogłam je obserwować godzinami. Jako dziecko próbowałam łapać motyle, by z bliska przyjrzeć się ich pięknu. Wraz z przyjaciółmi organizowaliśmy nawet zawody: kto złapie więcej motyli. Zwykle kończyło się na jednym lub dwóch – były zbyt szybkie i zbyt kruche, by dały się złapać. Dziś nadal mnie fascynują, ale patrzę na nie nieco inaczej – z większą ciekawością i refleksją. Zadaję sobie pytania: jak to możliwe, że cytrynek latolistek potrafi przezimować w stanie hibernacji? Co sprawia, że rusałki osetniki podejmują długie migracje? Skąd wiedzą, dokąd lecieć? Czy długość życia ...